۱۰ خودروسازی که به دست فراموشی سپرده شدند

همان طور که قطعاً شما هم با ما موافق هستید، راه اندازی و مدیریت یک شرکت خودروسازی به هیچ وجه کار راحتی نیست. طراحی، مهندسی، ساخت، فروش و ارائه خدمات پس از فروش به هزاران نفر نیروی کار و میلیون‌ها دلار سرمایه در کل یک کشور یا حتی در سطح جهان نیاز دارد. در کل، مدیریت یک کمپانی خودروسازی عملیات لجستیکی بسیار بزرگی محسوب می‌شود و بستگی به میزان محبوبیت یک مدل، می‌تواند بر زندگی میلیون‌ها نفر تأثیر بگذارد. از این رو زمانی که خبری مبنی بر تعطیلی یک شرکت خودروسازی می‌شنویم، آن هم شرکتی که زمانی بسیار محبوب بود و خودروهای بسیار پرفروشی داشت، بسیار تعجب می‌کنیم.

طی ۱۵ سال گذشته، اتفاقاتی از این دست بسیار رخ داده است: پونتیاک، الدزمبیل، مرکوری و پلیموت همه و همه جزو آن دسته از کمپانی‌هایی هستند که عطای کار را به لقایشان بخشیدند. ولی شاید هزاران خودروساز مختلف در طول تاریخ بوده‌اند که تلاش کرده‌اند در بازار آمریکا نامی برای خود دست و پا کنند، ولی شکست خورده‌اند. برخی از آن‌ها مانند دوسنبرگ، تاکر، دلوران، ادسل، استودباکر-پاکارد و AMC ورشکسته شده‌اند، ولی برخی از آن‌ها هم خود تصمیم به تعطیلی شرکتشان گرفتند.

ما امروز و در این مطلب قصد داریم روی این خودروسازها تمرکز کنیم. در این مطلب سعی کرده‌ایم به شرکت‌هایی که نتوانستند خیلی معروف شوند نپردازیم. با زوم فور کار همراه باشید تا شما را با ۱۰ شرکتی که زمانی در آمریکا بسیار محبوب بودند، یا تلاش کردند نامی برای خود در این بازار دست و پا کنند و نهایتاً به تاریخ پیوستند آشنا کنیم.

لاسال

لاسال نامی نیست که حتی خبره‌ترین ماشین بازها هم بتوانند امروز آن را به یاد بیاورند، ولی از سال ۱۹۲۷ تا ۱۹۴۰، لاسال یکی از لاکچری ترین خودروسازهای آمریکا بود. این کمپانی که جایگاهی بالاتر از بیوک و پایین‌تر از کادیلاک داشت، در مجموعه مدل‌های جنرال موتورز از جایگاهی بسیار مهم برخوردار بود. خودروهای این برند مطابق با استانداردهای کادیلاک ساخته می‌شدند، ولی به طور کلی، مدل‌های لاسال از کادیلاک کوچک‌تر بودند و از آن‌ها به عنوان نمونه‌های تستی برای زبان‌های طراحی آینده جنرال موتورز استفاده می‌شد. کار به جایی کشید که بین سال‌های ۱۹۳۳ تا ۱۹۴۰، میزان فروش مدل‌های لاسال از کادیلاک هم بیشتر شده بود، ولی نهایتاً جنرال موتورز تصمیم گرفت که این برند را برای همیشه تعطیل کند.

لاسال هواداران بسیار زیادی در آمریکا داشت و طی ۴۰ سال آتی پس از تعطیل شدن این برند، همواره تقاضای زیادی از سوی بازار برای زنده کردن دوباره این برند توسط جنرال موتورز وجود داشت. بسیاری از کانسپت های جنرال موتورز مانند بیوک ریویرا مدل ۱۹۶۳ و کادیلاک سویل ۱۹۷۵ را خیلی‌ها به عنوان کاندیداهای احتمالی برای تولد دوباره لاسال تصور می‌کردند.

نش

این روزها به جز کلکسیونرها، خیلی کسی برند نش را نمی‌شناسد، ولی از سال ۱۹۱۶ تا ۱۹۵۷، این کمپانی یکی از خلاق‌ترین خودروسازهای دنیا به حساب می‌آمد. در سال ۱۹۳۹، این شرکت یک سیستم به نام Weather Eye معرفی کرد، یک سیستم گرمایشی و تهویه که بعدها همه شرکت‌ها از آن برای طراحی سیستم‌های تهویه مطبوع امروزی استفاده کردند. این سیستم تا اواسط دهه ۸۰ میلادی در خودروهای مختلفی استفاده می‌شد. در سال ۱۹۴۱، این شرکت مدلی به نام ۶۰۰ منتشر کرد که نخستین خودروی یونی بادی ساخته شده در آمریکا بود. امروزه، تقریباً همه خودروها از همین شیوه‌های معماری استفاده می‌کنند. در سال ۱۹۵۰، نش مدل رامبلر را رونمایی کرد. رامبلر نخستین خودروی کامپکت ساخت آمریکا بود. در همان سال، برای نخستین بار این شرکت کمربند ایمنی را در خودروهای خود ارائه کرد که باز هم برای نخستین بار در صنعت خودرو این امر اتفاق می‌افتاد. این شرکت همچنین در سال ۱۹۵۱ خودروی نش هیلی را راه اندازی کرد. این مدل یک خودروی اسپرت طراحی شده توسط پینین فارینا بود که دو سال قبل از کوروت وارد بازار شد.

ولی در سال ۱۹۵۴، این شرکت که مرکز فعالیت اصلی در ایالات ویسکانسین واقع شده بود، با شرکت هادسون ادغام و شرکت جدید به نام American Motors Corporation تأسیس شد. این شرکت در آن زمان چهارمین خودروساز بزرگ آمریکا بود. تا سال ۱۹۵۷، تمامی مدل‌های نش به رامبلر تغییر نام پیدا کردند. در سال ۱۹۸۸، شرکت AMC بعد از خریداری شدن توسط کرایسلر، برای همیشه به خاطره‌ها پیوست.

دِسوتو

در دوره‌ای که خودروهای یک رده بالاتر از مدل‌های متوسط در بازار آمریکا محبوبیت بسیار بالایی داشتند، دِسوتو نقش رقیب کرایسلر برای برندهایی مانند مرکوری و الدزمبیل را بازی می‌کرد. زمانی که این شرکت در سال ۱۹۲۹ تأسیس شد، توانست رکورد فروش سال اول یک مدل جدید را برای خود ثبت کند، رکوردی که تا سال ۱۹۶۰، یعنی دقیقاً یک سال مانده به تعطیلی آن به این برند آمریکایی تعلق داشت. در بین این سال‌ها، دِسوتو مدل‌هایی بسیاری قوی و لوکس در بازار می فروخت که جایگاهی بالاتر از پلیموت و داج، ولی پایین‌تر از کرایسلر و ایمپریال داشتند. متاسفانه، مدیریت نادرست و تغییر ذائقه مردم در سگمنتی که این شرکت در آن حضور داشت، دِسوتو را وارد دوران تاریک خود کرد و نهایتاً، در اواخر دهه ۶۰ میلادی این شرکت برای همیشه به دست فراموشی سپرده شد. در حرکتی عجیب و غریب، کرایسلر تا سال ۱۹۷۸، چندین مدل تراک مختلف را با نام دِسوتو در اروپا، استرالیا، آمریکای جنوبی و خاورمیانه می فروخت.

یک نکتهٔ جالب: در سال ۱۹۴۲، دِسوتو اولین خودروی آمریکایی بود که از چراغ‌های جلوی پاپ آپ بهره می‌برد.

مرکور

روی کاغذ، مرکور می‌توانست بسیار موفق باشد. در حالی که صنعت خودروی آمریکا تلاش می‌کرد تا آلمان‌ها را از بازار خودروهای لوکس آمریکا بیرون کند، فورد احساس کرد که می‌تواند این کمپانی‌های آلمانی را در بازی خودشان شکست دهد و از این رو، برخی از مدل‌های قوی و لوکس خود را وارد اروپا کرد. خودروی XR4Ti که در اروپا با نام فورد سیرا XR4i فروخته می‌شد، یک خودروی هم اندازه موستانگ بود که سال ۱۹۸۵ و برای رقابت با بی ام و سری ۳ رونمایی شد و سدان ۵ درب اسکورپیو هم به عنوان رقیبی مستقیم برای مرسدس بنز E کلاس در سال ۱۹۸۸ رونمایی شد. ولی قیمت‌های گران، نبود پرستیژ کافی برند و بی اعتمادی‌های داخلی از سوی نمایندگی‌های لینکلن و مرکوری که این خودروها را می فروختند، همگی سبب شدند تا مرکور به تعطیلی کشانده شود. علی رغم تولید این دو مدل بسیار خوب و اصیل، فورد این برند را در سال ۱۹۸۹ تعطیل کرد.

دایهاتسو

برای سالیان دراز، دایهاتسو یکی از بزرگ‌ترین خودروسازهای ژاپن محسوب می‌شد. تا اواخر دهه ۸۰ میلادی، با وجود تقاضای بالای آمریکایی‌ها برای خودروهای ژاپنی که سال به سال بیشتر هم می‌شد، کمپانی احساس کرد که بالاخره زمان ورود به این بازار فرا رسیده است. دایهاتسو سال ۱۹۸۷ با خودروی چاراد که یک مدل ساب کامپکت هاچ بک بود وارد بازار آمریکا شد، دومین مدل کمپانی راکی نام داشت که یک جنگجوی سامورایی دو دیفرانسیل ساب کامپکت بود و سال ۱۹۸۸ وارد بازار این کشور شد. ولی به دلیل قیمت‌های نسبتاً بالا، نبود شبکه نمایندگی و کمبود قطعات، و همچنین بازار نسبتاً کوچک برای مدل‌های کامپکت این کمپانی، دایهاتسو مجبور به تعطیلی فعالیت‌های خود در آمریکا بود. تا سال ۱۹۹۲، دایهاتسو خیلی بی سروصدا برای همیشه بازار آمریکا را ترک کرد. در سال ۲۰۱۶، سهام دایهاتسو به طور کامل توسط تویوتا خریداری شد.

استرلینگ

صنعت خودروی بریتانیا در دهه ۸۰ میلادی اوضاع بسیار بدی داشت، ولی رند تاریخی روور احساس کرد که می‌تواند با انجام دو کار، از بحرانی که گریبانش را گرفته بود خلاص شود: ۱- شریک شدن با یک برند موفق‌تر و ۲- حضور گسترده در بازار آمریکا. در سال ۱۹۸۶، روور سری ۸۰۰ را در بریتانیا رونمایی کرد، یک سدان لوکس که مبتنی بر خودروی هوندا لجند ساخته شده بود. سپس در سال ۱۹۸۷، کمپانی این خودرو را با نام استرلینگ ۸۰۰ وارد بازار آمریکا کرد که متاسفانه، ورود آن به بازار این کشور همزمان با رونمایی از آکورا لجند در آمریکا شد.

از همان روزهای اول، استرلینگ ۸۰۰ که کیفیت ساخت خیلی خوبی نداشت معلوم بود نمی‌تواند رقیبی برای آکورا باشد. ۸۰۰ کابین لوکس‌تری داشت و در واقع هندلینگ آن از آکورا بهتر بود، ولی از نظر کیفیت ساخت استلینگ ۸۰۰ حرفی برای گفتن در برابر آکورا لجند نداشت و قیمت آن هم گران‌تر بود. خریداران خودروهای لوکس در بازار آمریکا از این خودرو استقبال نکردند و استرلینگ در سال ۱۹۹۲، پس از ۵ سال و فروشی کم‌تر از ۴۰ هزار دستگاه، برای همیشه از بازار آمریکا خارج شد.

ایسوزو

در سال ۱۹۷۲، جنرال موتورز با شرکت ژاپنی ایسوزو وارد یک همکاری مشترک شد تا خودروی LUV، که یک مدل پیکاپ تراک کامپکت بود را تولید کنند. تا اوایل دهه ۸۰ میلادی، ایسوزو به لطف شاسی بلند قدرتمند تروپر، مدل کامپکت آی مارک و خودروی زیبا و اسپرت ایمپالس که توسط جیوجیارو طراحی شده بود توانست به یک برند پرفروش در بازار آمریکا تبدیل شود. این شرکت به قدری با فرهنگ آمریکا عجین شده بود که کمپین تبلیغاتی آن با نام جو ایسوزو در آن سال‌ها سروصدای زیادی در آمریکا به پا کرد.

ولی در دهه ۹۰ میلادی، اوضاع برای این کمپانی خیلی خوب پیش نرفت. بسیاری از خودروهای این شرکت در این دهه با نام جئو و توسط جنرال موتورز فروخته می‌شد، هوندا با همکاری ایسوزو یک شاسی بلند تولید کرد و تا پایان این دهه، اکثریت خودروهای ایسوزو تحت برندهای شورولت یا هوندا فروخته می‌شدند. دو مدل نهایی این شرکت که وهیکراس و آکسیوم نام داشتند، خودروهایی بسیار نوآور و خلاق بودند، ولی این دو مدل هم نتوانستند فروش خوبی داشته باشند. ایسوزو در سال ۲۰۰۹ تولید خودروهای سواری را متوقف کرد و امروزه، این کمپانی فقط خودروهای تجاری تولید می‌کند.

ایگل

باور کنید یا نه، ارتباط نزدیکی بین دو برند نش و ایگل وجود دارد: کرایسلر این شرکت را تأسیس کرد تا برخی از مدل‌هایی که از قرارداد AMC باقی مانده بودند را تحت لوای این برند جدید بفروشد. نخستین خودروی ایگل، آخرین مدل AMC ایگل بود که به مواردی مانند سیستم تهویه مطبوع Weather Eye مجهز شده بود و شرکت آن را با نام ایگل ایگل وارد بازار کرد. این شرکت همچنین دو مدل مدالیون و پرمیر را هم در آمریکا فروخت، خودروی پرمیر یک سدان لوکس بود که با همکاری مشترک AMC و رنو برای رقابت با امثال آکورا و آئودی ساخته شده بود. ولی زمانی که این خودروها از خط تولید خارج شدند، ایگل بیشتر به یک مرکز برای خودروهای میتسوبیشی که با نام ایگل فروخته می‌شدند و همچنین مدل کرایسلر ایگل ویژن که مبتنی بر مدل LH ساخته شده بود تبدیل شد. تا سال ۱۹۹۹، ایگل برای همیشه به خاطره‌ها پیوسته بود.

دوو

شرکت خودروسازی اهل کره جنوبی، دوو، در اواخر دهه ۸۰ میلادی و با خودروی کامپکت پونتیاک لومان وارد بازار آمریکا شد. در سال ۱۹۹۸، این شرکت با سه مدل کوچک به نام‌های لانوس، لگانزا و نوبیرا که طراحی آن‌ها توسط جیوجیارو انجام شده بود، این بار با نام خودرو به این بازار بازگشت. ولی طرح گسترش فعالیت‌های این برند در آمریکا یک افتضاح به تمام معنا بود و بی برنامگی‌های کمپانی، در سال ۲۰۰۲ موجب ورشکستگی دوو شد. نهایتاً شرکت جنرال موتورز دوو را خریداری کرد. نتیجه این خرید دوو توسط جنرال موتورز یک خودروی کامپکت بود که به نام شورولت آوئو، در بیش از صد کشور مختلف دنیا فروخته شد.

سوزوکی

سوزوکی چندین دهه است که فروش بسیار موفقی در اروپا و آسیا دارد. ولی برخلاف فروش بالای موتور سیکلت ها و ATV های این شرکت در ایالات متحده، خودروهای آن تا سال ۱۹۸۵ وارد بازار آمریکا نشدند و از آن تاریخ، شورولت شروع به فروش مدل کولتوس با نام اسپرینت کرد. تا پایان آن دهه میلادی، سوزوکی دو مدل سوئیفت و مدل ساب کامپکت سامورایی ۴x4 را در آمریکا می فروخت. طی دو دهه آتی، سوزوکی چندین مدل خودروی کامپکت و شاسی بلند ساخت، ولی دهه اول قرن جدید میلادی آغاز گر دوران تیره و تاریک این شرکت در آمریکا بود. علی رغم فروش بیش از ۱۰۰ هزار دستگاه خودرو در سال ۲۰۰۶ و معرفی یک سدان بسیار خوب به نام کیزاشی، بحران اقتصادی جهانی سوزوکی را مجبور کرد تا به فعالیت‌های خود در آمریکا خاتمه دهد. این شرکت در سال ۲۰۱۴ کاملاً از آمریکا خارج شد و اکنون به سختی می‌توانید نشانه‌هایی از آن را در این کشور ببینید.

منبع ترجمه: وب سایت چیت شیت