برخی سفرا به مشکلات رانندگان رسیدگی نمی کنند!

از نظر ثقفی این مساله بسیار دردناک است که راننده ایرانی ترجیح می دهد نزد سفیر کشور دیگری برود که برای رفع مشکلات رانندگان کشور خود به گمرک آمده است تا در کنار آن ها مشکلات راننده ایرانی هم رفع شود.

سال هاست که فعالان عرصه حمل و نقل از غربتی دوجانبه در کشورهای خارجی رنج می کشند. تجربه حضور در کشوری بیگانه از یک طرف و عدم حمایت برخی سفارتخانه های ایران از طرف دیگر موجب شده تا رانندگان، تاجران و مدیران کمپانی های حمل و نقل در برخورد با مشکلات در آن سوی مرز، غالبا چشم امیدی به سفارت خود نداشته باشند. عدم پاسخگویی و پرهیز از پیگیری و حل مشکل ارباب رجوع از جمله نقدهایی است که به وزارت خارجه و عملکرد برخی سفیران اعزامی می شود. در این خصوص با یک راننده ترانزیت و یکی از فعالان حوزه ترانزیت به بحث و گفت و گو پرداخته ایم.

علی ثقفی، مدیرعامل کمپانی حمل و نقل بین المللی ترنم شرق، یکی از کمپانی های فعال در این بخش، ضمن انتقاد از نحوه برخورد و پاسخگویی برخی کارکنان سفارتخانه ها گفت: «هر زمان چه به عنوان راننده، چه مدیر کمپانی حمل و نقل و چه پدر یک دانشجو به سفارتخانه ایران در کشورهای مختلف مراجعه کردم، با یک پاسخ مشترک روبرو شدم مبنی بر این که ما وظیفه ای در قبال شما نداریم و دعوت نامه ای برای شما نفرستادیم که به این کشور مراجعه کنید.»

به گفته ثقفی، متاسفانه این مساله مربوط به چند سال گذشته نیست و از سال ها قبل این مشکل در برخی سفارتخانه ها وجود داشته است. وی به نگاه برخی سفیران نسبت به رانندگان اشاره می کند و می گوید: «شاید این افراد معتقدند که راننده برای خوش گذرانی به آن جا می رود و به این دید نگاه نمی کنند که راننده برای کشور ارزآور است. دید آن ها دید مثبتی نیست و در خیلی مواقع پاسخگوی ارباب رجوع ایرانی نیستند.»

وی ادامه می دهد: «وقتی راننده را کتک می زنند یا با هر مشکلی روبرو می شود، در مراجعه به سفارت ایران پاسخ مناسبی دریافت نمی کند. مثلا او را متهم به برخی موارد می کنند و به نحوی با او برخورد می شود که دیگر رغبت نمی کند برای رفع مشکل خود به سفارتخانه مراجعه کند. در واقع اگر برای هریک از ما در خارج از کشور اتفاقی بیفتد، امیدی به سفارتخانه خود نداریم.»

از نظر ثقفی این مساله بسیار دردناک است که راننده ایرانی ترجیح می دهد نزد سفیر کشور دیگری برود که برای رفع مشکلات رانندگان کشور خود به گمرک آمده است تا در کنار آن ها مشکلات راننده ایرانی هم رفع شود.

وی به این موضوع نیز اشاره می کند که این بی تفاوتی شامل حال همه سفیران نمی شود و در طی این سال ها برخی از سفیران دلسوزانه پیگیر مشکلات ایرانیان بوده اند اما تعدادی از آن ها عملکرد ضعیفی داشته اند.

ثقفی این مساله را فقط محدود به آسیای میانه نمی داند و می گوید: «این مساله تقریبا در بیشتر کشورهای جهان حاکم است و تبدیل به یک فرهنگ پاسخگویی این چنینی برای وزارت خارجه ایران شده است، فرهنگی مبتنی بر این که یک فرد ایرانی برای خوش گذرانی به آنجا مراجعه کرده است.»

به گفته وی در آسیای میانه سفیران صراحتا بیان می کنند که هیچ وظیفه ای در قبال راننده ندارند مگر این که در حادثه ای کشته شود، در آن صورت، پیگیری برخی از امور را انجام می دهند. در اروپا نیز در مقابل بازرگان و مدیر حمل و نقلی که برای اقتصاد کشور تلاش می کند، پاسخگو نیستند و این نگاه صحیح نمی باشد.

وی در خصوص تاثیر حضور وابسته های اقتصادی در سفارتخانه ها نیز خاطر نشان کرد: «وجود رایزن اقتصادی در عشق آباد موثر واقع شده اما آن ها نیز پاسخ فرد ایرانی را نمی دهند و به ناچار از سرمایه گذار خارجی که برای جذب او تلاش بسیاری کرده ایم، می خواهیم که به سفارت برود تا رایزن با او مشارکت کند. در واقع می توان گفت رایزن های ما در حوزه اقتصادی نسبتا خوب عمل کرده و پاسخگو نیز هستند اما نه به فعالان حمل و نقل!»

عوارض عبور که تنها رانندگان ایرانی باید پرداخت کنند

علی زیارتی یکی از رانندگان ترانزیت است که طی ۲۲ سال تقریبا به همه کشورهای آسیای میانه اعم از ترکمنستان، قرقیزستان، قزاقستان، ازبکستان و تاجیکستان سفر داشته است.

وی به تجربیات خود از مراجعه به سفارتخانه ایران در ترکمنستان اشاره می کند و می گوید: «در این ۲۰ سالی که به آسیای میانه رفت و آمد می کنم از برخی کارکنان سفارتخانه ها روی خوشی ندیدم و هربار که مراجعه کردم، پاسخ نادرستی به من دادند.»

وی اظهار می کند: «زمان بروز مشکل، آن ها در پاسخ می گویند ما را برای شما به این جا اعزام نکرده اند و نمی توانیم برای شما کاری انجام دهیم. اما این در صورتی است که ما نیز برای کار و طبق قوانین و ضوابط خاصی از کشور خارج شده ایم.»

به گفته زیارتی، در ترکمنستان، یک مسئول ایرانی در پاسخ به رانندگان می گوید که من در مقابل قدرت ترکمنستان توان اجرایی ندارم و نمی توانم کاری انجام دهم.

وی با اشاره به سخت گیری های بی امان ترکمنستان نسبت به رانندگان ایرانی یاد آور شد: «در ترکمنستان حوزه کنترل مرزی، رانندگان ایرانی را به شدت اذیت می کند، با راننده مانند یک زندانی برخورد می کند و نهایت بی احترامی را انجام می دهد؛ به گونه ای که برای رفتن به سرویس بهداشتی نیز یک سرباز با او روانه می کنند. علاوه بر این، فقط از رانندگان ایرانی عوارض عبور دریافت می کنند. این در شرایطی است که با رانندگان کشورهای دیگر مانند ترکیه به هیچ عنوان با این شدت برخورد نمی کنند.»

زیارتی افزود: «وقتی راننده جرمی مرتکب می شود، سرافکنده است و وزارت خارجه و سفیر نیز نمی تواند خیلی نفوذ کند؛ همان گونه که اگر یک فرد غیرایرانی موادی به کشور وارد کند یا جرمی در کشور ما مرتکب شود، کشور ما نیز طبق قوانین خود با وی برخورد می کند اما مساله زمانی است که راننده جرمی انجام نداده و به عنوان نمونه صاحب کالا مشکل دارد، بار راننده را تخلیه نمی کند و خسارتی هم نمی پردازد. در این وضعیت هم سفارت ایران پاسخگو نیست و پیگیری نمی کند.»

این راننده ترانزیت انتظار خود از وزارت خارجه و سفیر ایران را این چنین بیان می کند: «انتظار ما از سفیر این است به وظایفی که برای وی مشخص شده است عمل کند و بین ارباب رجوع خود اعم از راننده، تاجر، دانشجو و... تبعیض قائل نشود و وظیفه خود را انجام دهد.»