مخالفت نمایندگان مجلس با واگذاری ایران خودرو به کروز

۱۴۰ نماینده مجلس شورای اسلامی در نامه‌ای به رئیس‌جمهور در مورد خطرات احتمالی واگذاری ایران خودرو به شرکت کروز هشدار دادند. این نمایندگان تاکید کردند که اگرچه خصوصی‌سازی صنعت خودرو می‌تواند به بهبود وضعیت این بخش کمک کند، اما سپردن مدیریت ایران خودرو به افرادی که خود در شرایط کنونی نقش داشته‌اند، می‌تواند به بحران‌های جدی منجر شود.

نکات کلیدی نامه:

1. اهمیت صنعت خودرو: صنعت خودروی ایران به عنوان بزرگترین صنعت کشور پس از نفت و گاز، از اهمیت بالایی برخوردار است. ایران خودرو به عنوان بزرگ‌ترین خودروساز، در تولید نزدیک به یک میلیون خودرو در سال نقش دارد و هرگونه غفلت در مدیریت آن می‌تواند به بحران‌های ملی منجر شود.
2. تعارض منافع: وجود تعارض منافع در ساختار مدیریتی شرکت‌ها، به ویژه زمانی که افراد مرتبط با قطعه‌سازی در هیأت مدیره باشند، می‌تواند به عقب‌گرد این صنعت منجر شود. این وضعیت باعث می‌شود تا خودروساز نتواند از قطعات ارزان قیمت استفاده کند و مجبور شود از قطعات گران‌تری که تولید کنندگان در هیأت مدیره پیشنهاد می‌دهند، خرید کند.
3. تجربه‌های ناموفق قبلی: واگذاری گروه بهمن که به شکل‌گیری پرونده‌های متعدد گران‌فروشی منجر شد، نشان‌دهنده این است که این شرکت توانایی مدیریت ایران خودرو را ندارد. در حال حاضر، تولید خودرو در گروه بهمن کمتر از نصف تولید سایر خودروسازان خصوصی است.
4. قوانین موجود: طبق قوانین موجود در کشور، هیچ فرد یا شرکتی نمی‌تواند به طوری مالکیت داشته باشد که به رقابت و بازار لطمه بزند. همچنین، اگر شرکت‌ها در زنجیره تأمین به تعارض منافع برسند، باید از حق رأی در هیأت مدیره کنار گذاشته شوند.
5. عواقب بالقوه واگذاری: اگر ایران خودرو به شرکت کروز واگذار شود، ممکن است نتایج زیر به وقوع بپیوندد:
   • افزایش قیمت خودرو به دلیل گران‌فروشی قطعه‌سازان
   • از بین رفتن بسیاری از تولیدکنندگان قطعه‌ساز خصوصی
   • فشار بر اشتغال و بیکاری در صنعت خودروسازی
   • ترویج مونتاژکاری به جای تولید واقعی
   • کاهش منافع سهامداران خرد
   • وابستگی بیشتر کشور به واردات خودرو

نتیجه‌گیری

امید است که با استفاده از نظرات تخصصی و مدیریت مناسب، صنعت خودرو ایران بتواند به سمت بهبود و پیشرفت حرکت کند. این صنعت می‌تواند با سرمایه‌گذاری صحیح و توجه به زنجیره تأمین، نه تنها نیازهای داخلی را تأمین کند، بلکه نقش مؤثری در ایجاد شغل و ثروت برای کشور داشته باشد.