مخالفان قرارداد رنو کجا هستند؟!

با شروع تحریم های ایالات متحده آمریکا علیه صنعت خودرو ایران از دو روز پیش، اکنون کمپانی‌های خودروساز خارجی با ریسکی بزرگ برای ماندن در ایران رو به رو شده و به احتمال زیاد و طبق اعلام قبلی، کشور را ترک خواهند کرد.

در این بین، رفتن رنو قطعا بیش از دیگر شرکا، حسرت انگیز است، چه آنکه این کمپانی فرانسوی قصد داشت با مدلی جدید در ایران فعالیت کرده و مقدمه ساز اتفاقاتی بزرگ در صنعت و بازار خودروی ایران شود. طبق قراردادی که بین رنو و سازمان گسترش و نوسازی صنایع ایران در تابستان سال پیش به امضا رسید، طرف فرانسوی برای نخستین بار در تاریخ خودروسازی کشور صاحب سهام مدیریتی شد و بر این اساس قرار بود به طور مستقل در ایران فعالیت کند. به اعتقاد خیلی از کارشناسان و فعالان صنعت خودرو، حضور مستقل رنو اتفاقی بزرگ به شمار می‌رفت که می‌توانست به رقابتی شدن بازار خودرو ایران کمک کرده و موجب نهادینه شدن فرهنگ جهانی فروش و خدمات پس از فروش و همچنین کیفیت، در خودروسازی ایران شود. با این حال، مجموعه مخالفت‌های داخلی به خصوص از طرف شرکت های خودروساز بزرگ کشور، اجازه نداد این طرح بزرگ به سرانجام رسیده و رنو سرمایه‌ای کلان را به دومین صنعت بزرگ ایران تزریق کند. محور مخالفت‌ها با حضور مستقل رنو، آنهایی بودند که اجازه ندادند یکی از بندهای مهم قرارداد با این خودروساز فرانسوی (واگذاری سایت بن رو سایپا به رنو) اجرایی شود و این داستان آن قدر طول کشید تا تحریم ها از راه رسید و قرارداد را به اصطلاح هوا کرد. این در وضعیتی است که قطعا اگر در فرصت پسابرجام مراحل واگذاری بن رو به رنو انجام می‌شد، این کمپانی سرمایه گذاری های لازم را انجام و حتی وارد فاز تولید هم می‌شد و در این صورت، به این راحتی‌ها نمی‌توانست ایران را ترک کند. به عبارت بهتر، عدم آغاز تولید رنو در ایران (در قالب قرارداد جدید)، دست این خودروساز را برای خروج بی دردسر از ایران باز گذاشت و اکنون خودروسازی ایران و مشتریان حسرت از دست رفتن فرصتی بزرگ (حضور مستقل یک خودروساز معتبر خارجی در صنعت و بازار خودرو ایران) را می‌خورند. با این وضعیت، باید از مانع‌تراشان بر سر راه این برنامه بزرگ پرسید که با پراندن رنو، چه سودی نصیب خودروسازی ایران شد و آیا آنها خود را از این بابت مقصر می‌دادند یا نه. اگر جواب مثبت است، آیا آنها خود را خواهند بخشید؟