نگاهی به فناوری‌های نظامی که وارد خودروها شدند

تشخیص رادیویی و مسافت یابی که بر پایه عبارت آن در انگلیسی (Radio detection and ranging)، رادار خوانده می‌شود، یکی از فاکتورهای اساسی در برگرداندن وضعیت به سود متفقین در نبرد «بریتانیا» در جنگ جهانی دوم بوده است. بدون استفاده از رادار، نیروی هوایی «لوفت‌وافه» آلمان می‌توانست آن‌چنان این جزیره را تخریب کند که برنامه‌های هیتلر برای حمله زمینی به آن به پایان می‌رسید.

امّا رادار فقط طرفین جنگ را تحت‌تأثیر قرار نداد؛‌ بلکه به سرعت زندگی مردم معمولی را نیز دچار تغییر کرد. در سال‌های پس از جنگ، کنترل‌های ترافیک هوایی مبتنی بر رادار آغاز به کار کردند و در نهایت، مسافرت‌های هوایی با زمان‌های پیشین تفاوت زیادی پیدا کردند. همچنین استفاده از رادارهای هواشناسی توسط کاربران رادار جنگ جهانی دوم، باعث شد تا درروش برنامه‌ریزی و آماده‌سازی برای شرایط جوی در روزها و هفته‌های آتی تغییر ایجاد شود. دستگاه‌های رادار پلیس که از رادارهای داپلر برای اندازه‌گیری سرعت اجسام در حال حرکت استفاده می‌کردند، در دهه ۱۹۴۰ میلادی توسعه داده شدند و موجب شدند تا نوع رانندگی شهروندان و درآمدهای شهری دستخوش تغییر گردد. همین موردها موجب شد تا صنعت تشخیص‌دهنده‌های راداری در دهه ۱۹۶۰ میلادی به رشد برسند و نام‌هایی چون بِر فایندر، سوپر اسنوپر، اسموکی پاترول و فاز بوستر جای خود را در بازار باز کنند.

امّا رادار فقط تکنولوژی نظامی‌ای نبود که راه خود را به دنیای خودرو پیدا کرد. در ادامه به سه نمونه از تکنولوژی‌هایی می‌پردازیم که قبلاً کاربرد نظامی داشته‌اند.

رادار:

ارسال امواج رادیویی الکترومغناطیسی با فرکانس به بالا، به محیط پیرامون و سپس بازتاب این امواج از اجسام که بعداز آن از یک گیرنده رادیویی برای جمع‌آوری امواج استفاده می‌شود و در نهایت، فاصله و سرعت جسم متحرک قابل اندازه گیری خواهد بود. خودروهای امروزی از رادار برای سیستم‌هایی چون کروز کنترل هوشمند، هشدار برخورد، مانیتورینگ نقطه کور و بعضی عملکردهای جزئی به صورت اتوماتیک استفاده می‌کنند. حسگرهای اولتراسونیک، شبیه آنچه در سپرهای تعدادی از خودروها تعبیه شده، می‌توانند اجسام کوچک نزدیک به خودرو را تشخیص دهند و برای این هدف، از اصولی شبیه عملکرد رادار استفاده می‌کنند، ولی تفاوت آنها در استفاده از امواج صوتی به جای امواج رادیویی است.

نمایشگر سربالا:

یکی ازدلایل موفقیت جت‌های جنگنده نظامی، توانایی خلبان در گرفتن تصمیم‌های سریع است. نمایشگرهای سربالا با توجه به نیاز خلبانان برای دسترسی همیشگی به اطلاعات حساس در جلوی چشمانشان، به وجود آمدند. چشم‌های خلبان باید بر روی اجسام با فواصل مختلف تمرکز کند و حتی یک نگاه گذرا به مجموعه‌ای از دکمه‌ها و عقربه، می‌توانست مساوی با مرگ یا زندگی وی باشد.

عملکرد نمایشگرهای HUD در خودروها به این حالت است که تصویر به بخشی خاص از شیشه جلوی خودرو (یا یک پنل کولیماتور در هواپیمای جنگنده یا مزدا ۳) منتقل می‌شود. برای راننده، اطلاعات نمایش داده شده عاری از «شکست نور» هستند و در نهایت، چشم کمتر خسته می‌شود. جنرال‌موتورز اولین خودروسازی بود که از یک نمایشگر HUD در محصولاتش استفاده کرد؛ موضوعی که به سال ۱۹۸۸ باز می‌گردد.

سیستم موقعیت‌یابی جهانی (GPS):

سیستم موقعیت‌یابی جهانی ایالات متحده بر شبکه‌ای مبتنی بر حداقل ۲۴ ماهواره که با فاصله‌ای ۱۲۵۵۰ مایلی (۲۰۱۹۷ کیلومتری) از سطح زمین در حال گردش هستند، استوار است. این ماهواره‌ها اطلاعات موقعیت خود را به صورت امواج رادیویی به یک گیرنده زمینی انتقال می‌دهند. این گیرنده سپس موقعیت نسبی را با استفاده از شیوه سه‌پهلوبندی (Trilateration) محاسبه می‌کند.

بعد از اینکه یک هواپیمای کره‌ای ۷۴۷ از مسیر خود خارج شد و سپس توسط شوروی در سال ۱۹۸۳ ساقط گردید، «ریگان»، رئیس‌جمهور وقت امریکا مجوّز استفاده شخصی شهروندان از GPS را صادر کرد. امّا حدود ۱۷ سال دیگر طول کشید که «کلینتون»، رئیس‌جمهور دموکرات بعدی ایالات متحده، دقت سیگنال‌های GPS شهروندان را در سال ۲۰۰۰ بالا برد و باعث شد تا سیستم GPS با دقتی شبیه کارکردهای نظامی، در سیستم‌های ناوبری درون خودرویی نیز مورد استقاده قرار گیرد. اگر فکر می‌کنید که GPS تأثیر چندانی در دنیای خودرو نداشته است، به این فکر کنید که آخرین باری که به سراغ یک نقشه کاغذی از داخل داشبورد رفته‌اید، چه زمانی بوده است.

منبع : caranddriver - پدال