پونتیاک پگاسوس ۱۹۷۱

یکی از شاخص‌ترین کانسپت های تاریخ پونتیاک را می‌توان پگاسوس ۱۹۷۱ دانست که به پیشرانه ۱۲ سیلندر فراری مجهز بوده است.

بهترین کانسپت های دنیا معمولاً آن‌هایی بوده‌اند که توسط طراحان و مهندسانی بی‌باک و جسور خلق شده‌اند. برخی از چنین خودروهای مفهومی به خط تولید راه‌ یافته‌اند هرچند اکثر آن‌ها پشت درهای بسته مانده‌اند. یکی از ایده‌های جذاب و دیوانه‌وار دنیای خودرو قرار دادن پیشرانه ۱۲ سیلندر بزرگ فراری در جلوی پونتیاک فایربرد بوده است.

پونتیاک که علاقه داشت نسخه‌های آتی فایربرد داغ‌تر باشند به ویلیام میچل طراح ارشد جنرال موتورز مأموریت داد تا یک کانسپت مطالعاتی برای تأثیر گذاشتن روی فایربردهای بعدی تولید کند. این خودرو که با نام پگاسوس شناخته شد قرار نبود فقط به عنوان یک طرح روی کاغذ باقی بماند. در سال ۱۹۷۰ پونتیاک فایربرد ۳ سالگی حضورش در بازار را جشن می‌گرفت. پونتیاک که این خودرو را با پیشرانه‌های ۶ و ۸ سیلندر عرضه کرده بود می‌خواست ایده‌های دیگری را نیز توسعه دهد. این برند آمریکایی از میچل خواست یک کانسپت کاملاً ویژه را تدارک ببیند.

بنا به گزارش رسانه‌ها، میچل طرح خود برای پگاسوس را از یک اسکچ طراحی که توسط جری پالمر طراح شورولت منتشر شده بود الهام گرفت. پالمر می‌خواست بداند ترکیب کامارو و فراری ۲۵۰ تستاروسا چه شکلی خواهد بود و به همین خاطر اسکچ خود را منتشر نمود. میچل با استفاده از این اسکچ بدنه فایربرد را تغییر داد تا از خطوط شناور بیشتر و استایل مشابه فراری در آن استفاده کند. نمای جلوی انحنادار و شیشه عقب متفاوت جزو واضح‌ترین تغییرات فایربرد بودند. ویلیام میچل می‌خواست کانسپت پونتیاک پگاسوس چیزی بیشتر از یک طرح مطالعاتی باشد و به همین خاطر پیشرانه ۱۲ سیلندر ۴.۴ لیتری فراری ۳۶۵ GTB/4 را برای آن در نظر گرفت. همچنین گیربکس ۵ سرعته دستی فراری هم برای پگاسوس مهیا شد و اکسل عقب خود جنرال موتورز نیروی تولیدی را راهی چرخ‌های عقب می‌کرد. میچل در ابتدا می‌خواست از گیربکس جنرال موتورز استفاده کند اما این گیربکس ۳ سرعته دستی توانایی تحمل قدرت پیشرانه ۱۲ سیلندر فراری را نداشت.

همچنین میچل تصمیم گرفت از سیستم اگزوز، مافلرها و پشت آمپرهای فراری استفاده کند. رینگ‌های خاص سیمی بورانی هم تکمیل کننده استایل خاص پونتیاک پگاسوس بودند و ترمزهای دیسکی در هر چهار چرخ نیز از شورولت کوروت قرض گرفته شدند. میچل علاقه زیادی به کانسپت موردبحث داشت و به همین خاطر تا جایی که می‌توانست آن را نگهداری کرد. او در نهایت پیشرانه ۱۲ سیلندر اولیه را با نسخه ارتقا یافته از فراری ۳۶۵ GTC/4 تعویض نمود و بدنه را رنگ قرمز تیره با نوارهای طلایی درآورد.

میچل پس از تکمیل پگاسوس در سال ۱۹۷۱ آن را می‌راند و حتی پس از بازنشستگی هم آن را نگه داشت. او تا زمان فوت در سال ۱۹۸۸ این خودرو را در اختیار داشت و سپس خودرو به جنرال موتورز تحویل داده شد تا در کلکسیون این شرکت نگهداری شود. گفته می‌شود پس از انتصاب اد ولبرن به سمت مدیر طراحی جنرال موتورز، نوارهای طلایی بدنه حذف شدند زیرا ولبرن احساس می‌کرد ظاهر خودرو با رنگ یک دست قرمز بهتر خواهد بود. تنها یک دستگاه از پگاسوس تولید شد و حالا این خودرو در مراسم مختلفی حضور می‌یابد.