قیمت‌گذاری در صنعت خودرو برمبنای زنجیره تولید خودرو

صنعت خودرو که از آن به‌عنوان یکی از صنایع پیشرو و محرک اقتصاد یاد می‌شود، ارتباط گسترده‌ای با صنایع دیگر کشور دارد، به‌طوری‌که رونق این صنعت می‌تواند تأثیر مستقیمی بر رشد سایر صنایع داشته باشد.

هم‌اکنون خودرو با ۱۰ صنعت بزرگ کشور شامل فولاد، پتروشیمی، مس، آلومینیوم، رنگ و رزین، نساجی و چرم، ماشین‌آلات و ابزارسازی، شیشه، لاستیک و کائوچو و برق و الکترونیک ارتباط نزدیک دارد و از محصولات این صنایع استفاده می‌کند.

بر همین اساس، قیمت‌گذاری در صنعت خودرو باید برمبنای زنجیره تولید خودرو صورت گیرد. به این معنا که در تعیین قیمت محصول نهایی خودرو باید قیمت محصولاتی که برای تولید آن خریداری می‌شود، محاسبه شود، اما فرمول‌های قیمت‌گذاری دستوری خودرو در ایران با نادیده گرفتن این زنجیره کلیدی، خروجی باورنکردنی و شگفت‌انگیزی دارد که مشابه آن را در هیچ کشور دیگری، نمی‌توان یافت.

به ‌عبارت‌دیگر، در شرایطی که قیمت مواد مصرفی صنعت خودرو در سال‌های اخیر و به‌ویژه، طی سال جاری، رشد شدیدی را تجربه کرده و این افزایش قیمت بر روی هزینه‌های تولید خودرو تأثیر مستقیم و «یک ‌به ‌یک» دارد، بی‌توجهی به متغیر مهم هزینه مواد مصرفی، موجب زیان کلان خودروسازان و ضرر هنگفت سهامداران شرکت‌های خودروسازی شده است.

این نقص زمانی بیشتر می‌شود که روش قیمت‌گذاری در زنجیره تولید خودرو نیز تفاوت و اختلاف قابل توجهی پیدا می‌کند. در شرایطی که قیمت اغلب مواد مصرفی صنعت خودرو مانند فولاد، آلومینیوم و مواد پتروشیمی بر اساس مکانیزم عرضه و تقاضا تعیین می‌شود، تعیین قیمت‌ها در صنعت خودرو، دستوری است و به‌این‌ترتیب، تمام زیان ناشی از قیمت‌گذاری دستوری در حلقه آخر، یعنی خودروی تولیدی انباشته شده و به همین دلیل، برخلاف صنعت خودرو که صورت‌های مالی سال‌های اخیر آن، حاکی از زیان هنگفتی است، در ابتدای این زنجیره و در صنایعی همچون فولاد و پتروشیمی، شاهد کسب سود قابل‌توجهی هستیم.

قیمت‌گذاری دستوری حتی هزینه مواد مصرفی را تأمین نمی‌کند

در صنعت خودرو اصلی‌ترین بخش از هزینه‌ها متعلق به مواد مصرفی است که ۷۱ درصد از کل هزینه‌ها را شامل می‌شود. همچنین ۱۲ درصد هزینه‌ها مربوط به هزینه مالی، ۱۱ درصد کارکنان، ۴ درصد توزیع و فروش و ۲ درصد هزینه‌های سربار و حق‌الزحمه سایت‌ها است. این در حالی است که با قیمت تعیین‌شده خودرو توسط شورای رقابت، حتی هزینه خرید مواد مصرفی هم  به‌طور کامل پوشش داده نمی‌شود.

بدین ترتیب، نقص در این زنجیره زیان ۴۰ هزار میلیارد تومانی صنعت خودرو در سال‌های ۱۳۹۷ و ۱۳۹۸ را داشته است.

مقایسه رشد قیمت خودرو با نهاده‌های تولید

تفاوت در روش قیمت‌گذاری خودرو که دستوری تعیین می‌شود و نهاده‌های تولید که براساس عرضه و تقاضا کشف می‌شود، سبب شده تا میزان زیاندهی صنعت خودرو افزایش یابد.

بررسی قیمت نهاده‌هایی که در تولید خودرو سهم بالایی دارد، در فاصله سال‌های ۱۳۹۶ تا ۳ ماهه دوم سال جاری نشان می‌دهد که درصد رشد نهاده‌های بیشتر از رشد قیمت خودرو بوده است. البته در یک بازه ۱۴ ماهه یعنی انتهای سال ۱۳۹۷ تا اوایل سال جاری، قیمت مصوب خودرو افزایشی نداشت، در حالی‌که نرخ نهاده‌های تولید براساس شرایط بازار افزایش یافته است.

درهمین چارچوب، نرخ ارز تأمین‌شده به یورو در سه‌ماهه دوم سال جاری در مقایسه با سال ۱۳۹۶ ، ۳۶۳درصد رشد داشته است. همچنین ورق آهن در این مدت با رشد ۳۷۵ درصدی و ورق گالوانیزه رول با رشد ۴۴۹ درصدی مواجه شده است.

همچنین رنگ دو پوششه سفید، ورق سرد و ورق گرم نیز به ترتیب با افزایش قیمت ۳۸۳، ۴۹۷ و ۵۳۷ درصدی همراه شده است. در این مدت آلومینیوم نیز رشد ۴۴۷ درصدی، مس کاتدی رشد ۵۵۱ درصدی و مواد پلیمری افزایش ۲۸۶ درصدی داشته است.

این در حالی است که باوجود تغییر دوره قیمت‌گذاری خودرو در سال جاری از سالانه به فصلی که به دو بار رشد قیمت در شش‌ماهه نخست امسال منجر شد، بازهم میزان رشد قیمت انواع خودروی پرتیراژ عقب‌ماندگی شدیدی نسبت به مواد مصرفی تولید دارد.

در این زمینه قیمت پژو ۲۰۶ تیپ ۲ در سه‌ماهه دوم سال جاری نسبت به سال ۱۳۹۶ برابر با ۱۷۰ درصد رشد کرده است. سمند آل ایکس نیز در این مدت ۲۰۷ درصد، پژو پارس ۱۶۸ درصد و پژو ۴۰۵ با رشد ۱۷۳ درصدی داشته است.

همان‌گونه که مشاهده می‌شود، هرچند قیمت کارخانه‌ای خودرو نیز در این مدت رشد قابل‌توجهی داشته است، اما در مقایسه با رشد بالای قیمت مواد مصرفی همچنان شکاف شدیدی وجود دارد.

رانت اختلاف قیمت در جیب دلالان

تمام عقب‌ماندگی‌های قیمتی و ضرر و زیان‌ها ناشی از قیمتی است که برای فروش کارخانه‌ای خودرو تعیین می‌شود، چراکه قیمت خودرو در بازار همپا و حتی بیش از رشد نرخ ارز و سایر نهاده‌ها رشد کرده است. اما مشکل اینجاست که فاصله قیمتی خودرو در کارخانه تا بازار آزاد نه نصیب تولیدکننده می‌شود و نه مصرف‌کننده واقعی، بلکه به جیب عده‌ای دلال می‌رود. رقمی که کارشناسان صنعت خودرو آن را سالانه ۱۰۰ هزار میلیارد تومان برآورد می‌کنند. نگاهی به فاصله قیمتی خودروها از کارخانه تا بازار که در برخی از خودروها به بیش از ۲۰۰ میلیون تومان می‌رسد، گواهی بر وجود این رانت عظیم است.

برای مثال در آبان ماه سال جاری در حالی‌ که قیمت مصوب و کارخانه‌ای پژو پارس ۹۵ میلیون تومان بود، قیمت تمام‌شده آن ۱۱۸ میلیون تومان برآورد می‌شود و در بازار با قیمت ۱۷۸ میلیون تومانی به فروش می‌رسید، به‌عبارت‌دیگر ۸۳ میلیون تومان اختلاف. نرخ مصوب خودروی ۲۰۶ تیپ ۲ نیز در این ماه ۸۶ میلیون تومان تعیین ‌شده بود که قیمت تمام‌شده آن به ۱۱۰ میلیون تومان و قیمت بازار آزاد آن به ۱۶۳ میلیون تومان می‌رسید.