صنعت خودرو ایران از ضعف طراحی رنج می‌برد
هدف صنعت خودرو ایران از اولین روز شروع به کار، دستیابی به قله‌های رفیع در ساخت و جذب بازار بود.
در آن زمان ورود خودروهایی به بازار ایران مانند پیکان، رنو، ژیان، لندرور که جزو خوب‌های جهان حساب می‌شدند، نشان از عزم راسخ برای دستیابی به یک رویای دست یافتنی بود اما پس از گذشت بیش از ۵۰ سال از آن دوران، صنعت خودرو ایران هیچ تغییری نکرده و در جای خود ثابت مانده است.
صنعتی که به پیش بینی آسیا و اروپا، بنا بود سهم بالای بازار جهانی را پس از گذشت ۲۰ سال داشته باشد، یک دفعه ترمز توسعه کارها را کشید و در حد همان مونتاژ کار و بازار مصرف برندهای اروپایی و آسیایی ماند.
چگونه می‌توان مشکل عقب ماندگی صنعت خودروایران را رفع کرد؟
پیشنهادهای ریز و درشت بسیاری در محافل مختلف علمی از سوی کارشناسان و متخصصان مطرح می‌شود ولی بسیاری از این پیشنهادها در حد همان پیشنهاد و شاید رؤیا قابل بررسی هستند و بیشتر از این نمی‌توان انتظاری از این پیشنهادات داشت.
در یک سال گذشته، بحث‌های زیادی در رابطه با صنعت خودرو ایران و تولید خودروهای هیبرید، الکتریک و اشتراکی مطرح شده و حتی برخی از کارشناسان از تولید خودروی خودران در ۲۰ سال آتی سخن می گویند که در جای خود قابل تأمل است.
بلند پروازی به عنوان چاشنی فعالیت‌های توسعه‌ای در صنعت خودرو در ظاهرامر اتفاق بدی به نظر نمی‌رسد و حتی می‌تواند مؤثر باشد اما؛ این بلند پروازی نباید باعث از دست رفتن برنامه‌های درست در صنعت خودرو شود یعنی زمانی که صنعت خودرو کشور در پی برند سازی و تولید محصول ایرانی است ابتدا باید برای این اصل، نقشه مناسبی تدوین شود و درادامه دربخش دیگرفعالیت های علمی و پژوهشی، ساختارها و تکنولوژی‌های جدید را به کارگرفته شود.
تا زمانی که ما قادر نباشیم نام خودروساز را بر روی صنعت خودروی خود بگذاریم، سخن گفتن از تولید خودروی هیبرید و الکتریک و اشتراکی تنها انتخاب یک مسیر اشتباه است. چرا که با یک دست نمی‌توان بیش از یک هندوانه برداشت هرچند شاید افرادی مدعی باشند که با همان یک دست می‌توانند بیش از یک هندوانه بردارند اما باید خاطر نشان کرد که امکان افتادن هندوانه دوم و یا سوم در این نوع انتخاب بیشتر می‌شود و در صنعت به این رخداد افزایش ریسک می گویند. یعنی زمانی را که شما می‌توانید صرف تمرکز روی یک موضوع خاص کنید با درگیر کردن ذهن افراد به چند موضوع ناهمگن دیگر، از دست می‌دهید وعملا این کارسرعت و کیفیت تمام پژوهش‌ها را از بین خواهد برد.
در ۵۰ سال گذشته آنچه که مشخص بوده این است که ما فعالیت‌ها و سرمایه گذاری‌های بسیاری صرف تولید خودروهای درون سوز کرده‌ایم که اگراین فعالیت‌ها با کمی مدیریت و نقشه مدون همراه بود تا کنون نتیجه اصلی به دست می‌آمد اما انتخاب اهداف مختلف و حرکت در مسیرهایی که عملاً هیچ ربطی به هم ندارند رسیدن به نتیجه نهایی درست را از بین برده است.
صنعت خودروی کشور ما در طراحی خودرو هیچ قابلیتی ندارد یعنی عملاً ما چیزی به نام طراحی خودرو نداریم البته اگر دوستان الان از برخی خودروها مثل تیبا و ساینا و ... به عنوان طراحی خودرو توسط متخصصان ایران سخن نگویند!
در مذاکرات اخیر با طرف‌های فرانسوی حتی این مطرح شد که از رنو برای راه اندازی حوزه تحقیق و پژوهش خود و البته طراحی در ایران دعوت به عمل آید اما دوستان در فکر چیز دیگری بودند. بنابراین اولین مشکل صنعت خودروی ما طراحی است که شامل طراحی کوچکترین قطعه خودرو تا خود بدنه و پلتفرم می‌شود.
در یکی از قراردادهای ایران خودرویی که با هدف تولید پلتفرم داخلی با تعدادی از کمپانی‌های خارجی و داخلی منعقد شد، بحث طراحی مورد بحث قرار گرفت ولی این دلیل نمی‌شود که در این مورد هم، بخش طراحی داخلی با کمک طرف‌های خارجی تقویت شود.
سوالی که عارض می‌شود این است که چرا با دانستن این که وابسته بودن به خودروسازان خارجی ریسک ادامه حیات صنعت خودرو را در زمان‌هایی همانند تحریم‌های اخیر بالا می‌برد، از فرصت‌های به دست آمده برای زیرساخت سازی هایی مثل بخش طراحی، تحقیق و پژوهش و بازارشناسی و بازارسازی استفاده نمی‌کنیم؟
چرا گروهی را برای بررسی ذائقه مردم ایران و خارج از ایران در مورد خودرو داخل و خارج کشور در نظر نمی‌گیرند تا در طراحی‌های خودروهای جدید خود و حتی پلتفرم‌های بومی به کار ببندند؟
چنانچه ذائقه شناسی در داخل اتفاق افتد شاید دیگر نیاز به معرفی چندین پلتفرم برای آزمون و خطا نباشد. زمانی که شما بدانید مردم از چه نوع خودرو و چه تجهیزاتی لذت می‌برند دیگرزمان و سرمایه را برای تولید برخی از خودروهای کنونی ازدست نخواهید داد و با تغییرات جزیی درب صندوق یا چراغ جلو و عقب، جشن معرفی محصول جدید نخواهید گرفت.
در همه این سال‌ها بدون تردید صنعت خودرو و البته صنایع‌های تک در ایران آن چنان توسعه داشته‌اند که کمترین مشکل را برای تولید خودروهای هیبرید و الکتریک داشته باشیم اما؛ مهم‌ترین بخش این تولیدات نیز طراحی و دیزاین خودرو می‌باشد.
باید قادر به انجام طراحی بدنه، طراحی سیستم سوخت رسان، طراحی سیستم برقی، طراحی پیشرانه و تولید اجزا خودروهای نسل جدید باشیم. تا زمانی که مشکل طراحی در صنعت خودروی کشوررفع نشود نمی‌توانیم خود را خودروساز معرفی کنیم.
سرمایه گذاری‌های جدید باید بر روی R&D و طراحی متمرکز شود و البته در کنار این فعالیت باید با گروهی کاملاً مستقل از این بر روی پیشرانه ملی و برند ملی با پیشرانه‌های درون سوز نیز کار کرد. چرا که هنوز ایران مسیر طولانی برای تبدیل شدن به کشوری با خودروهای هیبرید و الکتریک را در پیش دارد و در این بازه زمانی نمی‌توانیم صنعت خودرو را به حال خود رها کرده و قول ۲۰ سال آتی را به خریداران آن بدهیم.
دیدگاه بگذارید
4 دیدگاه ها برای "صنعت خودرو ایران از ضعف طراحی رنج می‌برد"
بکار بردن واژه طراح خیلی باسه مهندسین ایران خودرو زیاده.کپی کاری بیش نیستن.اخریشم مدا جدید سورن که فقط چراغها و کمی جلو پنجره تغیی کرده.اینو که خودمونم میتونیم تغییر بدیم
ما هیچوقت نمیتونیم مگه اینکه پارتی بازیا تموم شه و هرکی نره دوست و آشنا خودشو بیاره تو کار که هیچی هم بلد نیست،شما ببینید ما چنتا مهندس خودرو تو جهان داریم که به جای اینکه تو کشور خودشون ینی ایران کار کنن میرن طراحی شرکت های بنز و بی او م و…رو انجام میدن
باید به اینجور آدمای کار بلد بها داده بشه ک تو ایران از این خبرا نیستش